We dragen onze ouders op onze schouders. Een uitspraak waarmee wordt bedoeld dat jonge kinderen taken op zich nemen die eigenlijk de ouders toebehoren. Taken waar volwassenen verantwoordelijk voor zijn maar niet in staat zijn om deze op hun eigen schouders te nemen. Dit kunnen praktische taken zijn maar vaker nog zie je dat kinderen inspringen daar waar ouders op emotioneel vlak tekort komen. Zo kunnen kinderen zich onbewust verantwoordelijk (gaan) voelen voor het geluk van één van de ouders, het bewaken van de harmonie in huis of voor de relatie tussen beide ouders. Elk kind doet dit ook weer op zijn of haar eigen wijze. Op latere leeftijd worden deze eigen wijzen vaak karaktertrekken genoemd: hij is een echte bruggenbouwer wordt er dan gezegd of zij is een op en top verbinder. Interessant is om te ontdekken wat je vroeger op je schouders hebt genomen en waarom. Welke kwaliteiten hieruit zijn voortgevloeid en ook welk onontgonnen potentieel er nog in jou huist. Te zien wat in essentie bij jouw ouders thuishoorde en wat bij jouzelf. Zodat je beseft, in het heden, wat voor jouw schouders bedoeld is en wat niet. Zo kun je op jouw eigen plek gaan staan en ontstaat er ruimte om je volle potentieel vrij te zetten.